Είναι φοβερό πάντως που στο άκουσμα φιλανθρωπικής ενέργειας παγκοσμίου επιπέδου, η πρώτη αντίδραση στην Ελλάδα είναι αρνητική. Όταν πριν χρόνια έκανα την εγκληματική (!) πράξη να ρίξω έναν κουβά παγωμένο νερό στο κεφάλι μου και να δώσω 20 δολλάρια στο ALS Foundation (βλ. ALS Ice Bucket Challenge), το μόνο που άκουσα από μερίδα φίλων ήταν ξέχεσμα, και "Ξέρεις που πάνε τα λεφτά σου;" και "Τι αμερικανιές είναι αυτά;" και δεν ξερω γω τι άλλο. Από φίλους φυσικά που η φιλανθρωπική τους πράξη φτάνει μέχρι το να μη σκοτώσουν τη μύγα που μπήκε στο σπίτι αλλά να ανοίξουν το παράθυρο να βγει μόνη της.
Τέτοιες ενέργειες που μέσα από παπαριές τύπου κουβάς με παγωμένο νερό ή σκάω μύτη με παπιγιόν στη βέσπα, μαζεύουν εκατομμύρια και, ναι, μπορει το 10% μόνο να φτάνει εκεί που πραγματικά υπάρχει ανάγκη, αλλά εγώ είμαι ΟΚ με αυτό. Η αδερφή μου στην Αγγλία πήρε αναπηρικό καροτσάκι με υποβοηθούμενες ρόδες από αντίστοιχη φιλανθρωπική οργάνωση που ίσως κάποιος έσκασε μύτη με μια μηχανή, γραβάτα (πολύ distinguished να πούμε) έκανε ένα event και μάζεψε 5 φράγκα.
Δε θες, δε μπορείς να δώσεις, no problem, δε σε κρίνω, δε σε κρίνει κανείς. Αλλά seriously, μην κρίνετε αυτούς που συμμετέχουν, γιατί απλά δείχνει κακεντρέχεια, μισανθρωπισμό και ζήλια.
Με απόλυτη αγάπη φυσικά όλα αυτά Axxis, αλλά όταν παρακάμπτεις τα 5 εκατομύρια που έχουν μαζευτεί απ'το DGR για κάτι που μπορεί να επηρεάσει εμένα κι εσένα, και κολλάς στην κουστουμιά και στο "distinguished", προκαλέις.
Nuff said.
"It struck me that everywhere in the world I would meet people to whom being there would be an ordinary, everyday event. Was my journey really nothing more than a state of mind?"
Ted Simon "Jupiter's Travels"